Categorie archief: Dead poets society

wereld aan haar voetentenen in het zandkijkend naar hoe de zee telkens weeraan hetzelfde strand haar huid verbrandt En als de zon ’s avonds niet meer van het water wintis het steeds de advocaat van de sterren die beslisthoe de maan voortaan het hemellichaam isdat heel gezwindde ochtend verslindt

ik ben klaar om u te planten en te zaaienen na een tijdvol trotsuw groene grasdaar aan de overkantzachtjes te gaan aaien en hoe ge het ook keren wilals mijn wereld even stil staatlaat gij ze telkens weer voor me draaien

en als ge wiltmoogt ge een bad nemenin mijnoceanenliter liefde onderdompelenverdrinkenmaar nooit zinken af en toe naar adem happenen in mijn zeep verslikkenmaar telkens weermijn water rond u wikkelen

de jungle van woorden die zich geen raad weet met gedachten tussen zwart en wit vindt telkens weer een troostend bladerdak in mijn savanne

ik ben vergeten wie ik wasof wie ik zijn moet nuzonder u comfortabeldicht bijmij

kleur mijn ogen warmer dan vuur en bloos mijn gezicht bleker dan licht vul mijn lippen met liefde totdat er in uw hart gekerfd staat missen doet ge pas als ge het toelaat

Zijn wereld prangend op haar smalle schouders En de pijn in haar onderrug mompelt haast onhoorbaar Veel te goud Veel te goud Voor iemand die maar half van je houdt