Watermeisje

(Iemand liet per ongeluk een plastieken zak in het water vallen. Spijtig.)

Ze vroeg zich af of ze ooit volledig begrepen kon worden. Of dat bestond. Of dat ze altijd een klein stukje alleen zou blijven. Ze had er geen idee van en ze leek er helemaal alleen in te staan.

(Er kwam een blikje bier voorbij gedreven. Triest. De mens erachter voelde zich waarschijnlijk ook zo.)

Ze was even weggelopen van alles en gevlucht naar het water. Het had iets dreigends, maar tegelijkertijd bracht het haar tot rust. De buitenwereld kon af en toe zo schoon zijn. Haar hoofd moest worden geledigd. Hoogdringend. Tot nu had ze alles maar weggestoken in de poging om de herinneringen te vergeten. Ze had geen zin en tijd om triest te zijn. Maar het had allemaal een hoogtepunt bereikt en ze werd tot halt geroepen. Het verleden had haar opnieuw ingehaald.

(Grote golven vormden zich)
(Een helikopter verstoorde haar rust)

Nu was ze verplicht om te graven naar het begin van het einde. Ze had geen idee hoe ver ze terug diende te gaan om de zaken in haar hoofd recht te zetten. In haar verdrongen gedachten moest ze ergens een hulplijn vinden.

(Veel te veel meeuwen)

Maar niemand kon het haar kwalijk nemen. Uiteindelijk is iedereen gewoon maar op zoek naar een eigen geluk.