Ik wou iets plaatsen op de site van radio 1 maar het lukte me niet

Omdat iedereen het erover heeft besluit ik me aan te sluiten bij de massa, vermits ieder zijn eigen verhaal wilt vertellen, en ik menselijk genoeg ben om dat ook te willen. Niet dat mijn verhaal ook maar enig belang had in het leven van Luc De Vos. Maar wel in dat van mij. Iedereen die zich hindert aan de massahysterie kan beter de volgende tekst niet lezen. (Ik vind die hysterie in tijden van sociale media trouwens niet meer dan normaal. Het zou veel gekker zijn als een Vlaamse held twee uur na zijn plotse dood vergeten is. Er zijn niet zoveel Vlaamse helden, dus laten we die dan maar lang koesteren. De sociale media heeft er volgens mij zelfs weinig mee te maken. Ik wil nu niet beweren dat sociale media niet zijn handje bijdraagt, de verspreiding is inderdaad enorm groot door Facebook en Twitter. Maar niet noodzakelijk. Werd Paul van Ostaijen zijn oeuvre immers ook niet immens populair na zijn dood? Ook een grote Vlaamse meneer, die toen hij leefde amper geprezen werd. En de Nederlandse Van Gogh dan? Luc De Vos werd gelukkig tijdens zijn leven al terecht geprezen. ik begrijp dus niet echt waarom mensen het er zo moeilijk mee hebben dat hij sinds zaterdagavond nog harder wordt geprezen. Dat lijkt mij nu iets typisch menselijk. Proberen vast te houden, een band te scheppen met dat wat u net is ontglipt.) Maar goed, tot daar mijn bevinding. Als u mij nog niet vervelend vindt, volgt nu mijn verhaal. Gorki was de eerste band die ik ooit live zag (op dat ogenblik dacht ik zelfs dat de groep nog steeds ‘Gorky’ heette. Nochtans had ik die naamsverandering niet bewust had meegemaakt in de buik van mijn moeder.) Mijn broer had twee tickets voor een optreden ergens in Bree, maar zijn kameraad zei twee uur eerder af. Waarom weet ik niet meer. Wat ik wel weet, is dat ik de gelukkige was die onvoorzien mee mocht. Ik wist wie Gorki was (“Ah ja, die van ‘Mia’ he”), maar toch ook niet (één nummertje omschrijft immers niet het gehele oeuvre). Ik was jong, en herinner me niet heel veel. Enkel dat het prachtig was. En nu zo pijnlijk. De jaren die daarop volgden werd ‘Mia’ het lied bij uitstek van mijn vader en ik. In die tijd tenniste ik nog veel en reisde daarvoor het gehele land af. Mijn vader en ik hadden (hebben) een hechte band en vaste rituelen in de auto. Voor een match zei ik nooit veel (ik zeg nog steeds niet veel in de auto, soms tot grote ergernis van mijn lieve vader) door de zenuwen, maar waren mijn gedachten bij de cassette, die telkens opnieuw speelde. Na de match zei ik soms wel wat, maar opnieuw was muziek (niet de cassette – die was enkel voor de match van dienst – wel de radio) de belangrijkste factor in de auto. En zo werden enkele nummers uitgeroepen tot ‘onze’ nummers, omdat ze vaak gedraaid werden en/of omdat ze ons zo raakten. ‘Mia’ was van toepassing op beide categorieën. Telkens als dat gedraaid werd, ontstond er een warme atmosfeer. Pap zat vaak met tranen in zijn ogen omdat hij het zo wonderlijk mooi vond. “Die tekst is toch subliem, he Anne. Zo simpel, en toch zo mooi.” Ik beaamde. We kweelden het nummer mee (ik het gehele nummer, pap tot zover hij de tekst wist) en we kregen allebei een gevoel van voldoening. Enkel en alleen door dat nummertje. Nu, nog wat jaren later, luister ik elke week op de trein (de kot-huis- en huis-kot-route) naar een oude Ipod van een vriendin, waar de laatste zes jaar geen liedjes meer zijn toegevoegd of verwijderd. Ook daarop klinkt Gorki telkens weer zo schoon als mijn shuffle lijst een nummer uit zijn oeuvre kiest (ondertussen ken ik inderdaad wat meer nummers). Een warme en aangename herinnering. Tot zaterdagavond. Ik heb gejankt, al kende ik Luc De Vos niet eens persoonlijk. Maar moet dat dan wel? Ik las deze morgen dat het voelt “alsof je een vriend verliest”. Awel, zo voel ik me exact. Alsof ik een vriend heb verloren die ik niet kende. Misschien melig voor velen, maar levensecht voor mij. Iemand die reusachtig goed kon spelen met de Vlaamse taal. Iemand die nummers maakte die zo goed als iedere Vlaming raakten. Iemand die heel dicht bij de mensen stond, ook al kenden maar enkelen hem persoonlijk. En maakt het dan nog iets uit of ge alleen het nummer ‘Mia’ kende, of al zijn singles in huis had liggen? Moet het gevoel van verdriet dan altijd beargumenteerd en geverifieerd worden? Een diep respect en een pijnlijk verdriet ligt niet in kwantiteit jongens, maar in kwaliteit. En toevallig bezat Luc De Vos veel kwaliteiten. Ik heb gisteren de hele treinrit naar Gorki geluisterd. Nog steeds zo schoon, maar helaas veel te triest. Zo intriest. Kent ge zo van die momenten dat ge u triest voelt, maar dat ge geen zin hebt om u vrolijker te voelen? Awel. Laat het dan zo zijn. Voor iedereen.