Weet ge wat het is? Ge creëert beelden, voorstellingen, illusies hoe mensen zijn. Of beter, hoe gij wilt dat mensen zijn. En als het er dan op aan komt, blijken ze nog niet eens in de buurt ervan te komen. Compleet anders, compleet het tegenovergestelde van al uw stoute dromen. En dan hebt ge geen keuze meer; uw eerste gedacht moet dwangmatig veranderen. Verwachting wordt ruw verkracht, traag vermoord en slordig begraven. Vertrouwen is inmiddels ook in de doodskist gedumpt, verstrikt in de armen van Geluk. En daar liggen ze dan, met z’n drieën op een hoopje. Leven zorgvuldig eruit gezogen en Dood ervoor terug gekregen. Alleen koningin Teleurstelling overleeft, de dominante trut. Zij lijkt haast onsterfelijk te zijn, Ongevoeligheid als haar rechterhand, haar hofnar, haar dienaar. En ge kunt niet weglopen van haar vlijmscherp mes, nee, ontsnappen is simpelweg onmogelijk. Want zij, zij is zo aanwezig dat ge op den duur niet meer weet wie Verwachting was. En waarom ge Vertrouwen nodig zou hebben? En dan, dan is het allemaal verloren. Dan is het allemaal te laat. Dan kunt ge het vergeten. Dan zijt ge langzaam maar tegelijk veel te snel gestorven, alvorens ge uw eigen graf betreedt.
Het grappige is dat het eigenlijk allemaal uw eigen fout is. Ge wilt alles te zeer controleren, te zeer aan uw eigen gedachten opdringen. Ge wilt te graag begrepen worden. Maar ge kunt mensen niet veranderen naar uw wil. En dan verwacht ge automatisch te veel. En ge weet wat ze zeggen: als ge te veel wilt, komt ge uiteindelijk zonder iets te zitten.
inmijnsavanne.com 